Gisteravond kregen we een SMS-je van Joke en Pieter (ouders van Lidewij). We hadden in een eerdere mail al van hun begrepen dat ze met de trein van Oost naar West zouden reizen. Het eindpunt van die treinreis ligt in Greymouth, waar wij zaten! Geweldig leuk om elkaar dan te ontmoeten. Ze schreven in hun SMS bericht dat ze zouden aankomen in Moana om 12:28u en om 15:21u weer terug zouden gaan naar Darfield, waar hun camper ook stond.
Moana ligt 24km van Greymouth af en hadden we al een keer eerder bezocht toen we de Arthur's Pass reden een paar weken terug. Het is een klein stadje aan de rand van Lake Brunner waar volgens de Lonely Planet een Kiwi-house zou zijn vol met (levende) beschermde vogels. We vertrokken vroeg vanaf de camping in Greymouth, het was helaas weer bewolkt en onze tent was 's nachts helemaal nat geregend. De rit naar Moana duurde een klein half uur, we gingen direct op zoek naar het Kiwi-house. In totaal zouden we 2,5 uur de tijd hebben om dit te bekijken want dan zouden Joke en Pieter met de trein arriveren. "That Kiwi-house has been closed two years ago!" sprak de eigenaar van een camping...hmmm...aangezien er verder weinig in Moana te beleven was, besloten we een leuk restaurantje op te zoeken.
Tegenover het station (bestaande uit één perron en een gesloten wachthuis) bleek "The Railstation" te zitten. Een trap omhoog leidde naar dit leuke restaurant met een groot terras met uitzicht over Lake Brunner en op de achtergrond de bergen van Arthur's Pass. Tevens keken we van bovenaf direct op het station. We bestelden wat te drinken en gingen lekker de krant en de boeken lezen die we hadden gekocht. Ondertussen zagen we tientallen bootjes het meer opvaren en het begon langzaam weer op te klaren.
Rond 13:00u kwam de Tranzalpine Express aan en Sjoerd rende vast naar het perron en ontmoette daar een totaal verraste Joke en Pieter. Gek om bekenden in the middle of nowhere in Nieuw-Zeeland te ontmoeten maar wel heel erg leuk. Alexander zwaaide vanaf het terras van het restaurant en we gingen met z'n vieren aan een tafeltje zitten. Joke en Pieter stonden erop om ons een lunch aan te bieden, wat we natuurlijk helemaal niet erg vonden.
De daaropvolgende twee uur waren enorm gezellig. We dronken wat, aten een heerlijke lunch met vis en mosselen en spraken over alle avonturen en ervaringen in dit prachtige land. Met bekenden gezellig kletsen over van alles en nog wat, was iets dat we echt wel gemist hadden. Jammer dat ze weer met de trein terug moesten.
De trein kwam volgens Nieuw-Zeelandse planning een half uur later en we namen afscheid. Toen ze eenmaal in de trein zaten, hoorden we van een conducteur dat de trein een half uur zou blijven staan. Een kolentrein die een paar minuten voor de aankomst van hun trein over het spoor had gereden, had ervoor gezorgd dat het spoor teveel was opgewarmd en een alarm in Wellington was afgegaan. Vanuit Greymouth zou iemand komen om het spoor te inspecteren voordat ze weer verder mochten rijden. Joke en Pieter stapten weer uit, we legden een kleedje op het grasveldje achter het station en hebben nog een half uur in het zonnetje genoten van het weer en het meer voordat ze echt vertrokken.
Gek om te merken hoe fijn het is om bekenden te spreken en gezellig met elkaar te eten. In Nieuw-Zeeland zijn de restaurants echt om te eten en niet om gezellig met vrienden/familie 'uit-eten' te gaan. De meeste restaurants sluiten zelfs al om 21:00u.
We zwaaiden Joke en Peiter uit en liepen terug naar onze auto, wij wilden doorrijden naar Hokitika. Deze 'Greenstone-Capital' is vooral bekend om zijn vele arts en crafts studio's. Op een camping vlakbij het centrum van Hokitika namen we een cabin (eindelijk weer even een 'echt' bed) waar we de tent konden laten drogen en de rest van de avond hebben gelezen en gekaart voordat we gingen slapen.
